Polivinielchloried (alternatiewelik: poli(vinielchloried), omgangstaal: poliviniel, of bloot viniel; afgekort: PVC) is die wêreld se derde mees vervaardigde sintetiese polimeer van plastiek (na poliëtileen en polipropileen).Sowat 40 miljoen ton PVC word elke jaar vervaardig.
PVC kom in twee basiese vorme voor: styf (soms afgekort as RPVC) en buigsaam.Die rigiede vorm van PVC word gebruik in konstruksie vir pyp en in profieltoepassings soos deure en vensters.Dit word ook gebruik in die maak van plastiekbottels, nie-voedselverpakking, voedselbedekkingsblaaie en plastiekkaarte (soos bank- of lidmaatskapkaarte).Dit kan sagter en meer buigsaam gemaak word deur die byvoeging van weekmakers, waarvan die mees gebruikte ftalate is.In hierdie vorm word dit ook gebruik in loodgieterswerk, elektriese kabel-isolasie, nagemaakte leer, vloere, naamborde, grammofoonplate, opblaasbare produkte en baie toepassings waar dit rubber vervang.Met katoen of linne word dit gebruik in die vervaardiging van doek.
Suiwer polivinielchloried is 'n wit, bros vaste stof.Dit is onoplosbaar in alkohol, maar effens oplosbaar in tetrahidrofuraan.
PVC is in 1872 deur die Duitse chemikus Eugen Baumann gesintetiseer na uitgebreide ondersoek en eksperimentering.Die polimeer het verskyn as 'n wit vaste stof in 'n fles vinielchloried wat vier weke lank op 'n rak gelaat is wat teen sonlig beskut is.In die vroeë 20ste eeu het die Russiese chemikus Ivan Ostromislensky en Fritz Klatte van die Duitse chemiese maatskappy Griesheim-Elektron albei probeer om PVC in kommersiële produkte te gebruik, maar probleme met die verwerking van die rigiede, soms bros polimeer het hul pogings in die wiele gery.Waldo Semon en die BF Goodrich Company het in 1926 'n metode ontwikkel om PVC te plastiseer deur dit met verskeie bymiddels te meng, insluitend die gebruik van dibutielftalaat teen 1933.
Postyd: Feb-09-2023